Bł. Aniela Salawa - Patronka franciszkanów świeckich w Polsce

Bł. Aniela Salawa (1881-1922), osoba świecka, pracownica fizyczna (służąca), przyszła na świat 9 IX w Sieprawiu, podkrakowskiej wiosce, w rodzinie chłopskiej, jako córka Bartłomieja, wiejskiego kowala, i Ewy z domu Bochenek.

W domu rodzinnym Anieli nędzy nie było, ale nie było też dostatku. Jak inne dzieci wiejskie, Aniela wcześnie zaczęła pracować w domu i na polu. Słabo rozwijała się w dzieciństwie, była dzieckiem bardzo wrażliwym. Ale już po 7 roku życia zaczęła się zmieniać, z wybuchowej stawała się cicha, skupiona i grzeczna, pokochała modlitwę. Do szkoły chodziła tylko dwa lata, nauczyła się czytać i pisać.

Dla słabej fizycznej Anieli praca przy gospodarstwie na wsi była za ciężka, więc gdy ukończyła 16 lat, udała się do Krakowa na służbę. Odtąd przez prawie 25 lat przebywała w Krakowie, nie zmieniając swego stanu mimo dobrych okazji do wyjścia za mąż. Celem i treścią jej życia stał się Bóg. Dusza jej ciągle się uszlachetniała dzięki usilnej i systematycznej pracy nad sobą i pomocy łaski Bożej. Często korzystała ze spowiedzi św., codziennie przystępowała do komunii św., szukała światła dla swego życia religijnego w lekturze duchowej. Zapisała się do stowarzyszeń religijnych: od 1900r. należała do Stowarzyszenia św. Zyty, a od 1912r. - do Trzeciego Zakonu Świeckiego św. Franciszka.

Pozostała przez całe życie służącą, aby w tym poniżającym wówczas stanie służyć Bogu i pomagać bliźnim. Dla licznego grona pomocnic domowych stała się matką i mistrzynią życia duchowego, dla osób wykształconych - ciągłym przypomnieniem o wartościach nadprzyrodzonych. Była apostołką świecką na długo przed zorganizowaniem Akcji Katolickiej. Nadto rozwinęła działalność charytatywną, zwłaszcza w czasie pierwszej wojny światowej. Na zewnątrz życie Anieli płynęło podobnie jak życie tylu służących - w istocie swej było ono inne. Dokładna w obowiązkach, uprzejma i życzliwa dla bliźnich, dzieląca się z ubogimi swoim pożywieniem i ciężko zapracowanym groszem, zatopiona w Bogu przez wewnętrzną modlitwę - oto najogólniejsze cechy jej duchowości. Trzeba jeszcze dodać, że była wybitną czcicielką Matki Bożej, oddawała kult Najświętszemu Sakramentowi, z przejęciem i żarliwością rozważała Mękę Pańską. Już za życia zyskała nazwę "świętej panienki".

Kiedy od 1918 r. nie mogła już pracować z powodu postępującej choroby, wynajęła małą suterenę przy ul. Radziwiłłowskiej 20 i tam spędziła ostatnie cztery lata życia wśród cierpień i modlitwy, wspomagana przez koleżanki, rodzinę oraz znajomych księży. Zmarła 12 III 1922r.

13 VIII 1991r, w Krakowie Ojciec Święty Jan Paweł II beatyfikował Sługę Bożą Anielę Salawę, wynosząc jej charyzmat uczciwej i rzetelnej pracy.